De boomen bloeien nu het lente werd,
Fonteinen wit hun bloesems in de tuinen.
De straten buigen zich tussen arduinen Stoepen.
De wereld heeft een zwijgend hart.

Nu zingt het nieuwe leven in mijn hart,
En ruischt het waaien door de jonge kruinen,
En van de daken juicht het luid bazuinen-
Toch lacht God niet, de oneindigheid is hard.

Lente!- Het licht stroomt over stille menschen.
O zie de boomen en hun duizend loten !
Hoor, stemmen die op ‘t water beurt’lings zingen-

Een grote stilte scheidt mij van de dingen,
Die rondom vast-staan, of zich rond me in groote
Dansen bewegen van vreemde cadenzen.